Legenda o świętym Hubercie - patronie myśliwych

Hubertus przyszedł na świat w 655 roku. Był to rycerz, który pojął za żonę hrabiankę. Dużo ucztował i bawił się polowaniami co nie miara. Nie ważny był cel, dla którego oddawał strzały, ważna była rozrywka. Pewnego razu w lesie ukazał mu się piękny, okazały jeleń. Hubertus zaczął za nim gonić. Gdy już miał oddać strzał między porożami zwierzęcia zobaczył duży złoty krzyż. Jeleń odezwał się do niego słowami: "Hubercie, czemu prześladujesz biedne zwierzęta, a nie dbasz o zbawienie duszy..." Myśliwy zaniemówił. Po tym wydarzeniu zastanowił się nad swoim zachowaniem i został...księdzem. Dzisiaj jest patronem myśliwych i albo dopisuje komuś w łowach, albo nie.
To on stoi między innymi na straży etyki myśliwego.

Pora roku a możliwości polowania

Znaną zasadą w myślistwie jest to, że nie poluje się przez cały rok. Tak jak nie poluje się zawsze na tę samą zwierzynę. Zwierzęta mają swój czas ochronny, kiedy nie można do nich strzelać. Okres ochronny zaczyna się zazwyczaj od godów danego gatunku a kończy na czasie, kiedy matka wychowuje małe. W tym pierwszym czasie nie można polować na cały gatunek, w tym drugim na samice z małymi. Zasady te są bardzo mocno przestrzegane. Jeśli ktoś je złamie czeka go sprawa w danym kole łowieckim, która może się zakończyć zabraniem pozwoleń na oddanie strzału.

Trzeba pamiętać, że są wybrane osobniki danego gatunku, na które także nie można polować. Są one chronione przez cały rok. Są to okazy zazwyczaj bardzo rzadkie, okazałe, niespotykane, cenne. W przypadku jelenia rozpoznaje się je, patrząc na poroże, po którym można poznać nie tylko wiek zwierzęcia, ale również jego stan zdrowia. Jelenie o pięknym, parzyście rozłożonym porożu są chronione, na nie, nie można polować.

O czym warto wspomnieć jeszcze w tym temacie? Każdy myśliwy dostaje w danym okresie pozwolenie na upolowanie pewnej liczby sztuk danego gatunku. Każde upolowanie danego osobnika gatunku musi być odnotowane zarówno w kole jak i w skupie zwierzyny. Tak więc proces polowania jest nadzorowany. Zwierzyny, do których oddaje się strzał są to osobniki, które tym sposobem podlegają naturalnej selekcji, są to osobniki słabsze oraz te, których jest za dużo w stosunku do innych gatunków.
Pamiętajmy że myśliwstwo to nie tylko pozbawianie zwierząt życia. Myśliwy działa także w interesie ochrony przyrody.

Myśliwskie obyczaje

Myśliwi posiadają swoje obyczaje. Jednym z nich, chyba najbardziej rozpoznawanym jest święto myśliwskie – Hubertus, w trakcie, którego myśliwi obchodzą imieniny swojego patrona – świętego Huberta. Drugim są hejnały myśliwskie. Hejnały grane są na polowaniach zbiorowych na trąbce, bądź na rogu. Dwa podstawowe sygnały to rozpoczynające i kończące polowanie. Sygnały w trakcie oznaczają dźwięki towarzyszące upolowaniu zwierzyny. Warto tutaj zaznaczyć, że dla każdego typu zwierzyny jest to sygnał inny, gra się na przykład sygnał ....na rozkładzie. W miejscu wielokropka wstawia się nazwę upolowanej zwierzyny.
Innym obyczajem myśliwych jest witanie się znamiennym „darz bór”. Należącym do sfery bardziej prywatnej, z pogranicza żartu, są obyczaje związane z wyjściem myśliwego na polowanie. Istnieje zwyczaj łapania swojej wybranki za kolano, przed wyjściem na łowy z usprawiedliwiającym, jeśli złapane zostanie nie kolano, hasłem, powiedzeniem „im większy zwierz, tym wyżej bierz”.












Linki partnerskie:

Lunety myśliwskie | Buty myśliwskie